Η Πηνελόπη Δέλτα, τρίτο παιδί (από τα τέσσερα) του μεγαλοβαμβακέμπορου Εμμανουήλ Μπενάκη και της Βιργινίας Χωρέμη, γεννήθηκε το 1874 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.
Εκεί έζησε τα παιδικά της χρόνια σ' ένα πλούσιο, μεγαλοαστικό αλλά και πολύ αυστηρό οικογενειακό περιβάλλον (μια εμπειρία που αντανακλάται στα περισσότερα κείμενά της).
Το 1882 η οικογένεια Μπενάκη εγκαταλείπει την Αίγυπτο, υπό την πίεση απειλών για τη ζωή της και για εθνικοποίηση της τεράστιας περιουσίας της, και εγκαθίσταται στην Ελλάδα, όπου η Πηνελόπη το 1895, σε ηλικία 21 ετών, παντρεύεται τον καλλιεργημένο, φιλοδημοτικιστή, Φαναριώτη επιχειρηματία Στέφανο Δέλτα. Με τον Δέλτα, τον οποίο η Πηνελόπη εκτιμούσε και σεβόταν («ήταν τίμιος, εργατικός και πολύ μορφωμένος»), απέκτησε τρεις κόρες, τη Σοφία, τη Βιργινία (γιαγιά του Παύλου Α. Ζάννα) και την Αλεξάνδρα.
Το 1882 η οικογένεια Μπενάκη εγκαταλείπει την Αίγυπτο, υπό την πίεση απειλών για τη ζωή της και για εθνικοποίηση της τεράστιας περιουσίας της, και εγκαθίσταται στην Ελλάδα, όπου η Πηνελόπη το 1895, σε ηλικία 21 ετών, παντρεύεται τον καλλιεργημένο, φιλοδημοτικιστή, Φαναριώτη επιχειρηματία Στέφανο Δέλτα. Με τον Δέλτα, τον οποίο η Πηνελόπη εκτιμούσε και σεβόταν («ήταν τίμιος, εργατικός και πολύ μορφωμένος»), απέκτησε τρεις κόρες, τη Σοφία, τη Βιργινία (γιαγιά του Παύλου Α. Ζάννα) και την Αλεξάνδρα.
Το 1925 εκδηλώνονται τα πρώτα συμπτώματα της ασθένειας (βαθμιαία παράλυση που έγινε ολική στο τέλος της ζωής της) που θα την καθηλώσει στην καρέκλα, θα της στερήσει και την τελευταία επιθυμία για ζωή και, τελικά, θα την οδηγήσει στον τραγικό εθελούσιο θάνατό της: στις 27 Απριλίου 1941, ημέρα που τα γερμανικά στρατεύματα εισέρχονται στην Αθήνα, η Πηνελόπη Δέλτα πίνει το δηλητήριο που κουβαλούσε πάντα μαζί της και ξεψυχάει πέντε μέρες αργότερα...
Η Πηνελόπη Δέλτα έγραψε κατ' εξοχήν λογοτεχνία για παιδιά (διηγήματα, ιστορικά αφηγήματα, παραμύθια), καθώς και μελετήματα που αφορούσαν κυρίως σε παιδαγωγικά και εκπαιδευτικά ζητήματα. Γενικά όμως τα βιβλία της ξεπερνούν τα όρια της κοινής παιδικής λογοτεχνίας και μπορούν να θεωρηθούν άρτια ιστορικά μυθιστορήματα.
Κυριότερα έργα της: Για την Πατρίδα (1909), Παραμύθι Χωρίς Όνομα (1910), Τον Καιρό του Βουλγαροκτόνου (1911), Η Ζωή του Χριστού (1925), Τρελαντώνης (1932), Μάγκας (1935), Τα Μυστικά του Βάλτου (1937).
Σου θυμίζει κάτι η παρακάτω εικόνα;(αν όχι, διάβασε και το πιο κάτω άρθρο εφημερίδας, ίσως σε βοηθήσει...)
Οι αστυνομικοί και πυροσβέστες που βρήκαν τον 58χρονο κυνηγό δεν πίστευαν στα μάτια τους, όταν είδαν ότι δίπλα του κειτόταν νεκρό το σκυλί με το οποίο είχε πάει για κυνήγι από την Τετάρτη. Το σκυλί, στην προσπάθειά του να τον σύρει στον δρόμο σε μια απόσταση 30-40 μέτρων για να γίνει αντιληπτός από περαστικούς, του είχε βγάλει την μπότα... Ο θάνατος του 58χρονου κυνηγού οφείλεται σε παθολογικά αίτια σύμφωνα με τις πρώτες ενδείξεις. Ο ιατροδικαστής Ηλίας Μπογιόκας που έκανε τη νεκροψία-νεκροτομή απέκλεισε την πιθανότητα της δολοφονίας.
Ο άτυχος άντρας επικοινώνησε τελευταία φορά με την οικογένειά του το απόγευμα της Τετάρτης οπότε και έφυγε από το σπίτι του για να εκπαιδεύσει στο κυνήγι τον σκύλο του. Οι δικοί του βλέποντας ότι δεν έδινε σημεία ζωής ενημέρωσαν το Σάββατο το Αστυνομικό Τμήμα της Σαλαμίνας. Αμέσως οργανώθηκε επιχείρηση εντοπισμού με τη συμμετοχή και αντρών της EMAK, και τελικά χθες το πρωί τον εντόπισαν μαζί με τον πιστό του σύντροφο σε ημιορεινή περιοχή στον Άγιο Χριστόφορο.
ΤΑ ΝΕΑ , 03/10/2005
