Οι πιο γνωστές γλώσσες που υπήρχαν στο Βυζάντιο ήταν η ελληνική και η λατινική. Και μάλιστα μετά τη μεταφορά της πρωτεύουσας στην Κων/πολη η ελληνική γλώσσα ήταν αυτή που επικράτησε έναντι της λατινικής(ιδίως από τα χρόνια του Ιουστινιανού και έπειτα).
Βέβαια πιο απλή γλώσσα μιλούσαν οι άνθρωποι που ζούσαν σε μικρότερες πόλεις ή ασχολούνταν με το εμπόριο, τη γεωργία, την κτηνοτροφία κλπ(άνθρωποι του λαού) και αλλιώτικη οι μορφωμένοι και κρατικοί υπάλληλοι που ήταν πιο πλούσια και έμοιαζε αρκετά με τα αρχαία ελληνικά.
Στην περίοδο όμως των Μακεδόνων αυτοκρατόρων η γλώσσα απλοποιήθηκε γενικώς από τη στιγμή μάλιστα που και οι νόμοι γράφονταν στα απλά ελληνικά για να γίνονται κατανοητοί από όλους τους ανθρώπους.
Σταδιακά επικράτησε και στα γραπτά η μικρογράμματη γραφή, αφού και λιγότερες δυσκολίες παρουσίαζε(στον τονισμό των λέξεων, για όσους μάθαιναν να διαβάζουν)και λιγότερο χώρο έπιανε(οικονομία στον πάπυρο, που δυσκόλεψε και η εισαγωγή του από την Αίγυπτο μετά την κατάκτηση της Αιγύπτου από τους Άραβες). Μάλιστα όσα αρχαία συγγράμματα δεν αντιγράφηκαν με αυτήν, δε διασώθηκαν.
Στα χρόνια της λατινοκρατίας οι λόγιοι της Πόλης άρχισαν και αυτοί να προσαρμόζουν το λόγο τους σε απλά ελληνικά αφού αναγκάστηκαν να σκορπιστούν στην περιφέρεια του Βυζαντίου εκεί όπου επικρατούσε η απλή και κατανοητή από όλους γλώσσα.
Η απλοποίηση της γλώσσας συνεχίστηκε και στα επόμενα χρόνια μέχρι την εποχή των Παλαιολόγων και η γλώσσα πήρε τη μορφή περίπου που έχει σήμερα
