Στις παρακάτω εικόνες βλέπεις δύο εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Και συγκεκριμένα το υδροηλεκτρικό, που χρησιμοποιεί το νερό που πέφτει από ψηλά και το θερμοηλεκτρικό, που χρησιμοποιεί τη χημική ενέργεια του λιγνίτη. Στα τελευταία είναι δυνατόν να χρησιμοποιούμε και άλλα καύσιμα υλικά όπως το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο.
Φυσικά τα εργοστάσια που λειτουργούν με υδατόπτωση μολύνουν πολύ λιγότερο το περιβάλλον από ότι αυτά που χρησιμοποιούν λιγνίτη.
Στην Ελλάδα θερμοηλεκτρικά εργοστάσια υπάρχουν στη Δράμα, στην Πτολεμαΐδα(κυρίως), στο Αμύνταιο, στην Ελασσόνα, στη Μεγαλόπολη, στην Κομοτηνή, στη Ρόδο και στο Ρέθυμνο.
Τα εργοστάσια αυτά χτίστηκαν κοντά στα λιγνιτωρυχεία, φυσικά κυρίως για λόγους οικονομίας(κόστος μεταφοράς καυσίμου) αλλά και για να περιοριστούν οι ρύποι των εργοστασίων στις πόλεις.
Ο λιγνίτης παρόλο που μοιάζει αρκετά με τα ξυλοκάρβουνα, που χρησιμοποιούμε στην καθημερινή ζωή, έχουν αρκετές διαφορές. Συγκεκριμένα ο λιγνίτης έχει πολύ μεγαλύτερη θερμαντική απόδοση, δηλαδή παράγει μεγαλύτερες ποσότητες θερμότητας όταν καίγεται γι αυτό και τον χρησιμοποιούμε κυρίως στη βιομηχανία ενώ τα ξυλοκάρβουνα στην καθημερινή ζωή(σόμπες, ψησταριές).
Τα ξυλοκάρβουνα παρασκευάζονται τεχνητά, με θέρμανση μικρών λόφων από ξύλα που σκεπάζονται με φύλλα και χώμα, ώστε να θερμαίνονται σε περιβάλλον με λίγο οξυγόνο και αέρα. Έτσι τα ξύλα απανθρακώνονται και σχηματίζονται τα ξυλοκάρβουνα.
Δραστηριότητα(email)
Από το 18ο αιώνα και μέχρι τις αρχές του 20 ου αιώνα οι ορυκτοί άνθρακες χρησιμοποιούνταν και σαν καύσιμο σε μεταφορικά μέσα. Έτσι το τρένο που συνέδεε τον Πειραιά με την Αθήνα ονομαζόταν "μουντζούρης". Δες πάλι τι είχαμε πει για το τρενάκι του Πηλίου πέρσι ΚΛΙΚ και βρες ανάλογες πληροφορίες και φωτογραφίες για άλλα ιστορικά τρένα όπως ο "οδοντωτός" Διακοφτού-Καλαβρύτων.
