Οι Τούρκοι για να ελέγχουν καλύτερα τους ραγιάδες και να εισπράττουν γρήγορα τους φόρους που τους ενδιέφεραν προσάρμοσαν τη διοίκηση που υπήρχε από τα βυζαντινά χρόνια στις δικές τους ανάγκες. Συγκεκριμένα άφησαν στους Έλληνες να έχουν μια μορφή αυτοδιοίκησης. Έτσι οι Έλληνες έφτιαξαν μόνοι τους θεσμούς δημοκρατικούς για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της εποχής τους. Αυτοί που ανέλαβαν τη διοίκηση της κάθε κοινότητας είχαν διάφορα ονόματα, όπως δημογέροντες, προεστοί, κοτζαμπάσηδες, άρχοντες, πρόκριτοι ή επίτροποι και η θητεία τους διαρκούσε ένα χρόνο.
Ήταν αιρετοί και εκλέγονταν από το λαό σε γενική συνέλευση. Οι εκλογές γίνονταν Μάρτιο ή Απρίλιο. Δικαίωμα να εκλεγούν είχαν όλοι οι κάτοικοι. Οι εκλεγμένοι όμως ήταν συνήθως μορφωμένοι και ανήκαν στην ανώτερη κοινωνική τάξη, χωρίς να έχουν βιοποριστικό επάγγελμα για να μπορούν έτσι να ασχοληθούν με τα κοινά. Ήταν υπεύθυνοι για τη λειτουργία των σχολείων(στους δύο τελευταίους αιώνες της Τουρκοκρατίας) και τη δημόσια υγεία και είχαν επίσης περιορισμένη, έστω, δικαστική εξουσία(κτηματικές κυρίως διαφορές). Κύριο έργο τους όμως ήταν η σύνταξη φορολογικών καταλόγων ανάλογα με τις οικονομικές δυνατότητες κάθε οικογένειας και να εισπράττουν τους φόρους. Το κράτος βέβαια έπρεπε να εγκρίνει την εκλογή αυτών και όριζε και το ποσό που θα πλήρωνε η κοινότητα. Έτσι αν κάποιοι δεν είχαν να πληρώσουν το ποσό που τους αναλογούσε, τότε το πλήρωναν οι υπόλοιποι. Κάποιες κοινότητες με μεγάλη παραγωγή και εξαιτίας της θέσης τους, ή για άλλους λόγους, είχαν "κοινοτικό προνόμιο" δηλαδή πλήρωναν λιγότερους φόρους και γλίτωναν από διάφορες καταπιέσεις. Το προνόμιο αυτό βοήθησε κάποιες περιοχές να γνωρίσουν μεγάλη ανάπτυξη(Μέτσοβο, Ζαγόρι, Κυκλάδες, Χίος κλπ)
Ήταν αιρετοί και εκλέγονταν από το λαό σε γενική συνέλευση. Οι εκλογές γίνονταν Μάρτιο ή Απρίλιο. Δικαίωμα να εκλεγούν είχαν όλοι οι κάτοικοι. Οι εκλεγμένοι όμως ήταν συνήθως μορφωμένοι και ανήκαν στην ανώτερη κοινωνική τάξη, χωρίς να έχουν βιοποριστικό επάγγελμα για να μπορούν έτσι να ασχοληθούν με τα κοινά. Ήταν υπεύθυνοι για τη λειτουργία των σχολείων(στους δύο τελευταίους αιώνες της Τουρκοκρατίας) και τη δημόσια υγεία και είχαν επίσης περιορισμένη, έστω, δικαστική εξουσία(κτηματικές κυρίως διαφορές). Κύριο έργο τους όμως ήταν η σύνταξη φορολογικών καταλόγων ανάλογα με τις οικονομικές δυνατότητες κάθε οικογένειας και να εισπράττουν τους φόρους. Το κράτος βέβαια έπρεπε να εγκρίνει την εκλογή αυτών και όριζε και το ποσό που θα πλήρωνε η κοινότητα. Έτσι αν κάποιοι δεν είχαν να πληρώσουν το ποσό που τους αναλογούσε, τότε το πλήρωναν οι υπόλοιποι. Κάποιες κοινότητες με μεγάλη παραγωγή και εξαιτίας της θέσης τους, ή για άλλους λόγους, είχαν "κοινοτικό προνόμιο" δηλαδή πλήρωναν λιγότερους φόρους και γλίτωναν από διάφορες καταπιέσεις. Το προνόμιο αυτό βοήθησε κάποιες περιοχές να γνωρίσουν μεγάλη ανάπτυξη(Μέτσοβο, Ζαγόρι, Κυκλάδες, Χίος κλπ)
