ΒΕΝΕΤΟΙ, ΓΕΝΟΥΑΤΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ

Μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Σταυροφόρους (1204), η Βυζαντινή αυτοκρατορία διασπάστηκε σε μικρότερα ελληνικά κράτη και σε κράτη που ίδρυσαν Φράγκοι, Βενετοί και άλλοι κατακτητές.

Η προσοχή των Βενετών στράφηκε στα πιο σημαντικά από εμπορική άποψη λιμάνια και στην Κρήτη. Στο επόμενο από την άλωση διάστημα, οι Βενετοί έθεσαν υπό τον άμεσο έλεγχό τους την Κορώνη, τη Μεθώνη και το Νεγρεπόντε (Χαλκίδα).

Το 1207 κατέλαβαν το Χάνδακα της Κρήτης και οριστικά έδιωξαν τους Γενοβέζους το 1211, οπότε άρχισε ο εποικισμός του νησιού, που ολοκληρώθηκε το 1252.

Οι Βενετοί οχύρωναν τα λιμάνια και στο ψηλότερο σημείο της περιοχής έχτι­ζαν ένα είδος ακρόπολης, μέσα στην οποία υπήρχαν συνήθως οι κατοικίες των υπαλλήλων και οι εκκλησίες των καθολικών.

Οι Βενετοί, επειδή ήταν ολιγάριθ­μοι, στηρίχτηκαν για την άμυνα των κατακτημένων εδαφών και στον ντόπιο πλη­θυσμό, τον οποίο στρατολογούσαν, άλλοτε με βία και άλλοτε με πολλαπλές πα­ροχές.
Ιδιαίτερη φροντίδα έδειχναν για τη διοίκηση, για να μπορούν να ελέγχουν απόλυτα τις περιοχές που κατείχαν. Στις περιοχές υπό τον άμεσο έλεγχό τους οι Βενετοί εγκαθίδρυσαν ένα σύστημα διακυβέρνησης που έμοιαζε σε εκείνο της πόλης τους.

Ανώτατος άρχοντας ήταν πάντα Βενετός και είχε τον τίτλο του προβλεπτή. Κάθε περιοχή χωριζόταν σε άλλες μι­κρότερες που τις διοικούσαν ευγενείς Βενετοί ή και πλούσιοι Έλληνες από αρχο­ντική γενιά. Πλαισιωνόταν από μια γραμματεία (cancelleria), δικαστικούς και εκτελεστικούς θεσμούς και συμβούλια, στα οποία συμμετείχαν τα μέλη της ανώτατης κοινωνικής ομάδας. Η ένταξη στο κυρίαρχο κοινωνικό στρώμα καθοριζόταν από τη γαιοκατοχή, την κληρονομικότητα και την αποδεδειγμένη αστική ιδιότητα. Ο λαός πλήρωνε βαρείς φόρους και υποχρεωνόταν να κάνει αγγα­ρείες, κυρίως στο χτίσιμο των τεράστιων οχυρωματικών έργων.
Οι Έλληνες δε δέχτηκαν παθητικά τους κατακτητές. Αγωνίζονταν συνεχώς να υπερασπίσουν το δίκιο τους, και ιδιαίτερα να διαφυλάξουν την ορθόδοξη πί­στη τους. Δεν ήταν λίγες οι φορές που η αγανάκτηση τους έφτασε ως την εξέ­γερση, όπως συνέβη στη Ζάκυνθο (1628) με το ονομαστό «ρεμπελιό των ποπολάρων».

Τα εδάφη που κατείχαν οι Βενετοί έπεσαν με τον καιρό στα χέρια των Τούρ­κων, έπειτα από μακροχρόνιους πολέμους(1684-1699). Η κατάκτηση των εδαφών αυτών συνοδευόταν από λεηλασίες και βιαιότητες, όπως έγινε στην Κύπρο (1571) και αλλού. Εξαίρεση αποτέλεσε η Κρήτη, της οποίας η κατάληψη (1669) δε συνο­δεύτηκε από σφαγές και λεηλασίες. Επίσης σημαντικό να αναφερθεί η εν μέρει καταστροφή του Παρθενώνα από βενετσιάνικη βόμβα κατά την πολιορκία της τουρκικής φρουράς που ήταν μέσα στην Ακρόπολη από τους Βενετούς του Μοροζίνι.

Τα Επτάνησα έμειναν στους Βενετούς το μεγαλύτερο διάστημα, ενώ στο τέλος του 18ου αιώνα γνώρισαν τη γαλλική και την αγγλική κυριαρχία.

Δες το κάστρο της Μονεμβασιάς με πανοραμική περιήγηση. ΚΛΙΚ

Τέλος, τα νησιά του Αιγαίου παρέμειναν σκλαβωμένα για αρκετό διάστημα στους Γενουάτες και σε άλλους Λατίνους κατακτητές.

Δραστηριότητα(email)

Αφού δεις και διαβάσεις τις παρακάτω εικόνες(κλικ επάνω) περιέγραψε πώς περίπου θα ήταν η ζωή ενός παιδιού στο κάστρο.