Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΠΤΕΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ

Άκου παρακάτω μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν από κοντά τα γεγονότα της 17ης Νοέμβρη. Μπορείς να καταλάβεις πού ακριβώς βρίσκονταν εκείνη τη νύχτα και για ποιο λόγο;



Ο στρατιώτης - οδηγός του τανκ που γκρέμισε την πύλη του Πολυτεχνείου σε συνέντευξή του στην εφημερίδα "Το Βήμα" το 2003 και μετά το απόσπασμα του μαθήματος μας συνεχίζει και λέει:

"Όταν γυρίσαμε στο στρατόπεδο, έγινα ήρωας. Οι στρατιωτικοί μου έδιναν συγχαρητήρια. Τότε αισθανόμουν ότι ήμουν κάποιος, ότι έκανα κάτι καλό, κάτι μεγάλο. Είχα γίνει ο ήρωας που διέλυσε τους εχθρούς της πατρίδας, τα «παλιοκουμμούνια», όπως λέγαμε τότε τους φοιτητές. Αυτά μου έλεγαν, αυτά πίστευα. Ένιωθα περήφανος. Ήμουν και εγώ φασίστας.
Την επόμενη εβδομάδα έγινε η στάση του Ιωαννίδη. Ήμουν πάλι σε επιφυλακή. Μας πάνε στο ΓΕΣ. Στο προαύλιο λάβαμε θέσεις. Δεν ξέραμε γιατί πήγαμε εκεί. Δεν μας είπαν. Γυρνώντας στο Γουδί μάθαμε ότι «έριξαν» τον Παπαδόπουλο
Μα είναι τόσο πουλημένοι όλοι τους; αναρωτήθηκα. Αυτοί πάνε όπου φυσάει ο βοριάς. «Πουλημένα τομάρια» είπα μέσα μου. Θυμάμαι ότι ο Μιχάλης Γουνελάς παρέδωσε τα γαλόνια του στους άνδρες της Ε.Σ.Α, που ήρθαν στο Κέντρο και τον συνέλαβαν.
Όταν απολύθηκα, όλα είχαν αλλάξει μέσα μου. Στο μεροκάματο η ζωή μου άλλαξε 180 μοίρες. Έκανα όποια δουλειά μπορείς να φανταστείς. Εργάτης κατάλαβα ότι δεν μπορώ να έχω τα ίδια αιτήματα με τους εργοδότες. Εμένα που μου έμαθαν να μισώ τους κομμουνιστές, ψήφισα δύο φορές K.K.E.
Στη δουλειά πριν από χρόνια κάποιος άκουσε πώς με λένε και ρώτησε αν έχω κάποια σχέση με τον «πορτάκια», όπως είπε, του Πολυτεχνείου. Ξάδελφος μου είναι, μακρινός. Σκοτώθηκε σε τροχαίο, απάντησα. Οι φίλοι μου δεν ξέρουν ποιος είμαι ούτε κανείς στη γειτονιά. Μόνο η γυναίκα μου το ξέρει. Της το είπα ύστερα από χρόνια. Στα παιδιά μου δεν το είπα ακόμη.
Ντρέπομαι γι’ αυτό που ήμουν, γι’ αυτό που έκανα. Στη θέση μου θα μπορούσε να βρεθεί ο καθένας, έφεδρος στρατιώτης ήμουν άλλωστε. Δεν με απαλλάσσει όμως αυτό. Μέχρι που μπήκα μέσα, πίστευα αυτό που έκανα. Στη συνέχεια έγινε ο εφιάλτης της ζωής μου.
Για τους ανθρώπους που αντιστάθηκαν στη χούντα, θα μιλήσει με κολακευτικά λόγια.
«Είχαν μεγάλη ψυχή. Ήταν παλικάρια. Δεν ξέρω αν έχει νόημα, αλλά θα ήθελα να τους πω μια μεγάλη συγγνώμη».
Ο οδηγός του τανκ που μπήκε στο Πολυτεχνείο δεν θα ξεχάσει τη νεαρή φοιτήτρια που τραυματίστηκε σοβαρά κατά την εισβολή του τανκ, την καθηγήτρια – σήμερα – του Πανεπιστημίου Αθηνών κυρία Πέπη Ρηγοπούλου. «Πιστεύω ότι αν τη δω σήμερα, δεν θα ξέρω τι να της πω. Πολλές φορές όλα αυτά τα χρόνια πέρασε από το μυαλό μου να τη συναντήσω, αλλά σταματούσα. Θα ήθελα να τη δω, να της πω… Δεν τολμάω όμως. Τα λόγια δεν σβήνουν τις πράξεις».
  • Πιστεύεις ότι αξίζει συγχώρεσης ο παραπάνω άνθρωπος; Ποιο είναι αυτό που τον αναδεικνύει σε ανώτερο άνθρωπο;

Άκου προσεκτικά το παρακάτω βίντεο. Μιλάει και ένας από τους συνταγματάρχες του πραξικοπήματος, ο Σ. Παττακός. Τι ισχυρίζεται; Οι αυτόπτες μάρτυρες τον δικαιώνουν;




Άκου τώρα τις μαρτυρίες δυο βασανιστών της Χούντας:



Και τέλος άκου προσεκτικά μαρτυρίες για το τι "τράβηξε" ένας συνάνθρωπός μας, αγωνιστής της εποχής, από τα βασανιστήρια των χουντικών.

,

Τι πιστεύεις λοιπόν; Έχει καμιά σημασία αν οι νεκροί ήταν 1, 2, 20 ή κανένας, στο χώρο του Πολυτεχνείου ή γύρω από αυτόν;

Να θυμάσαι πάντα το νόημα των αγώνων των φοιτητών και όχι μόνο αλλά όλης της γενιάς του Πολυτεχνείου: Η ελευθερία δε χαρίζεται. Κατακτιέται με αγώνες και θυσίες