- Οι Σουλιώτες προκειμένου ν΄αποφύγουν τη σκλαβιά και τον εξισλαμισμό κατέφυγαν στα Κασσωπαία βουνά της Ηπείρου, οργανώθηκαν σε μεγάλες οικογένειες, τις φάρες (Τζαβέλα, Μπότσαρη, Κουτσονίκα κ. ά.) και διοικούνταν από ένα συμβούλιο γερόντων.
Αποτελούσαν ισχυρή στρατιωτική δύναμη και ήταν εμπόδιο για τον Αλή πασά των Ιωαννίνων που ήθελε να επεκτείνει την κυριαρχία του. Ανάμεσα στους Σουλιώτες και τον Αλή πασά ξέσπασε ένας μακροχρόνιος πόλεμος. Τρεις φορές ο Αλή προσπάθησε ανεπιτυχώς να τους υποτάξει και στο τέλος έκλεισε συμφωνία μαζί τους να φύγουν χωρίς να τους πειράξει. Όμως δεν τήρησε τη συμφωνία και τους επιτέθηκε την ώρα της αποχώρησης με συνέπεια να νικηθούν.
Τότε γράφτηκαν μερικές από τις πιο χρυσές σελίδες της ελληνικής ιστορίας. Ο καλόγερος Σαμουήλ με λιγοστούς Σουλιώτες ανατίναξε τη μπαρουταποθήκη στο Κούγκι πλακώνοντας τα χαλάσματα Σουλιώτες αλλά και Τούρκους που πλησίαζαν.
"Στο Κούγκι πριν από την ανατίναξη"- Μουσείο Κέρινων Ομοιωμάτων Παύλου Βρέλλη
Επίσης οι Σουλιώτισσες που απέμειναν και δεν πρόλαβαν να φύγουν ανέβηκαν στην κορυφή του Ζαλόγγου χορεύοντας και μια μια αφού πρώτα έριχναν τα παιδιά τους, έπεφταν και οι ίδιες στο γκρεμό. Σήμερα υπάρχει μνημείο στην περιοχή προς τιμή των ηρωικών αυτών γυναικών.
.jpg)
- Σχετική αυτονομία είχε και η Μάνη (περιοχή της Λακωνίας), όπου οι Μανιάτες οργανώθηκαν με βάση την οικογένεια. Πολλές οικογένειες που συνδέονταν με συγγένεια αποτελούσαν μια πατριά. Αρχηγός της πατριάς ήταν ο πιο ικανός και ώριμος ενώ τις αποφάσεις για σοβαρά ζητήματα τις έπαιρνε η συνέλευση των ηλικιωμένων, η γεροντική. Οι Μανιάτες έχτιζαν τα σπίτια τους σε μέρη που να είχαν έλεγχο της περιοχής και να αμύνονταν εύκολα σε περίπτωση κινδύνου. Αποτελούσαν δηλαδή σπίτια "πύργους" που σε περίοδο πολέμου αμύνονταν μέσα από αυτά. Πολλά από αυτά σώζονται ως τις μέρες μας και πολλά επίσης έχει αναπαλαιώσει ο Ε.Ο.Τ. και τα χρησιμοποιεί σαν ξενώνες.
Διοικητής της Μάνης ήταν ο καπετάνιος που είχε τον τίτλο του Μπέη. Ο πιο ονομαστός υπήρξε ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, από τους μεγάλους οπλαρχηγούς του Γένους.
- Τα Σφακιά, που βρίσκονται στα Λευκά Όρη της Κρήτης, είχαν σχετική αυτονομία και ελευθερία στα χρόνια της Τουρκοκρατίας και συγ
κεκριμένα ως τα 1650 όπου και υποτάχθηκαν. Οι Σφακιανοί ζούσαν μια σχεδόν πρωτόγονη ζωή, χωρίς οργάνωση και αποτελούσαν το μεγάλο φόβο των Τούρκων στις πεδινές περιοχές της Κρήτης. Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στον Ιωάννη Βλάχο ή Δασκαλογιάννη, που στην περίοδο των Ορλωφικών( από τα πρώτα ανεπιτυχή κινήματα) διακρίθηκε για την αντίσταση του αλλά και για τον αγώνα του εναντίον των Τούρκων. Τον Δασκαλογιάννη ζήτησαν οπωσδήποτε οι Τούρκοι για να σταματήσουν τις βιαιοπραγίες εναντίον των Κρητικών και αυτός παραδόθηκε στο Φραγκοκάστελλο. Τον Δασκαλογιάννη έγδαραν προς παραδειγματισμό οι Τούρκοι μπροστά στα μάτια των Κρητικών συμπατριωτών του.
Μερικά χρόνια αργότερα(1828) στο ίδιο κάστρο( Φραγκοκάστελλο) ένας άλλος αγωνιστής ο Ηπειρώτης Νταλιάνης θα πέσει ηρωικά μαζί με 338 Έλληνες από τους 600 που αμύνονταν για να υπερασπιστούν το κάστρο από τους Τούρκους
Δραστηριότητα(email)
Ψάξε και βρες τι είναι το φαινόμενο των Δροσουλιτών. Έχει κάποια σχέση με κάτι από αυτά που αναφέραμε;
