Τα δύο άρθρα στην εφημερίδα και στο διαδίκτυο αναφέρονται στη βύθιση του δεξαμενόπλοιου "Πρεστίζ" στις ΒΔ ακτές της Ισπανίας το οποίο μετέφερε πετρέλαιο και επέφερε μεγάλη οικολογική καταστροφή στο περιβάλλον της ευρύτερης περιοχής. Πάντως έγιναν μεγάλες προσπάθειες από γειτονικές χώρες και οικολογικές οργανώσεις για να περιορίσουν την καταστροφή, χωρίς όμως εντυπωσιακά αποτελέσματα
οι περιφέρειες της Ισπανίας. Στα ΒΔ η Γαλικία όπου σε απόσταση 250 χλμ από τις ακτές της έγινε το ναυάγιο του "Πρεστίζ"
η στιγμή του ναυαγίου του "Πρεστίζ"
από τις προσπάθειες για τον καθαρισμό των ακτών...
Μπες στους χάρτες Google που μάθαμε στη Γεωγραφία ή στο google earth, γράψε στην Αναζήτηση Χαρτών "Ισπανία"και βρες την περιοχή όπου βυθίστηκε το "Πρεστίζ".
Τι θα γινόταν αν φυσούσαν νότιοι ή νοτιοδυτικοί άνεμοι; Ποιες χώρες θα είχαν τότε πρόβλημα;
Δες την παρακάτω παρουσίαση και μετά δημιούργησε ανάλογα συνθήματα για την προστασία του περιβάλλοντος
Ξέρεις ότι το ναυάγιο του "Πρεστίζ" ήταν από τα ακριβότερα στον κόσμο; Μάλιστα λέγεται ότι ήταν 3ο, πίσω από το Τσερνομπίλ και το Κολούμπια.
Το κόστος δε εκτιμάται γύρω στα 12 δισεκατομμύρια δολάρια.
Επίσης πρέπει να ξέρεις ότι ο καπετάνιος και το πλήρωμα ήταν Έλληνες. Μάλιστα ο καπετάνιος μετά τη μεγάλη καταιγίδα που ξέσπασε ζήτησε βοήθεια από Γαλλία, Ισπανία και Πορτογαλία αλλά η απάντηση των χωρών ήταν να μείνει μακριά από τις παραλίες αφού υπήρχε φόβος για μόλυνση αυτών.
Τελικά το πλοίο προσέκρουσε σε ύφαλο κόπηκε στα δύο και βυθίστηκε.
Το πλήρωμα συνελήφθη και οδηγήθηκε στις φυλακές.
Διάβασε παρακάτω την επιστολή που στέλνει ο καπετάνιος μέσα από τη φυλακή προς το λαό της Ισπανίας(ποιοι τελικά μπορεί να φταίνε;):
Τι θα γινόταν αν φυσούσαν νότιοι ή νοτιοδυτικοί άνεμοι; Ποιες χώρες θα είχαν τότε πρόβλημα;
Δες την παρακάτω παρουσίαση και μετά δημιούργησε ανάλογα συνθήματα για την προστασία του περιβάλλοντος
ΔΙΑΒΑΣΕ ΚΙ ΑΥΤΟ
Ξέρεις ότι το ναυάγιο του "Πρεστίζ" ήταν από τα ακριβότερα στον κόσμο; Μάλιστα λέγεται ότι ήταν 3ο, πίσω από το Τσερνομπίλ και το Κολούμπια.
Το κόστος δε εκτιμάται γύρω στα 12 δισεκατομμύρια δολάρια.
Επίσης πρέπει να ξέρεις ότι ο καπετάνιος και το πλήρωμα ήταν Έλληνες. Μάλιστα ο καπετάνιος μετά τη μεγάλη καταιγίδα που ξέσπασε ζήτησε βοήθεια από Γαλλία, Ισπανία και Πορτογαλία αλλά η απάντηση των χωρών ήταν να μείνει μακριά από τις παραλίες αφού υπήρχε φόβος για μόλυνση αυτών.
Τελικά το πλοίο προσέκρουσε σε ύφαλο κόπηκε στα δύο και βυθίστηκε.
Το πλήρωμα συνελήφθη και οδηγήθηκε στις φυλακές.
Διάβασε παρακάτω την επιστολή που στέλνει ο καπετάνιος μέσα από τη φυλακή προς το λαό της Ισπανίας(ποιοι τελικά μπορεί να φταίνε;):
«Εγώ, ο φυλακισμένος καπετάνιος του πλοίου Πρεστίζ»
«Με λένε Απόστολο Μαγκούρα. Είμαι Ελληνας πολίτης και κατ' επέκταση Ευρωπαίος. Είμαι ο τελευταίος καπετάνιος του «Prestige», πλοίου που δυστυχώς τώρα κείτεται στα βάθη του ωκεανού.
Πάνω από όλα θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη από όλους όσοι ζημιώθηκαν ή επλήγησαν από την καταστροφή. Όμως θα ήθελα να τους κάνω
γνωστό πως προσέφερα το πολυτιμότερο αγαθό που έχει ο άνθρωπος, την ίδια του τη ζωή, παραμένοντας στο πλοίο μου (το οποίο είχε πληγωθεί σοβαρά) και προσπαθώντας με όλες μου τις δυνάμεις να αποφύγω την καταστροφή.
Γεννήθηκα σε ένα μικρό νησί του Αιγαίου, την Ικαρία, στο πατρικό μου σπίτι που τ' αγκαλιάζει το κύμα, μόλις 100 μέτρα από την παραλία. Προέρχομαι από μια οικογένεια ναυτικών και αγαπώ τόσο τη θάλασσα όσο και τη ζωή μου, γι' αυτό και το δέρμα μου είναι ποτισμένο με αλάτι.
Έχω 44 χρόνια ενεργού υπηρεσίας, από τα οποία τα 32 ως καπετάνιος αποκλειστικά στο γκουβέρνο πετρελαιοφόρων από 60.000 έως 450.000 τόνων. Η μακρά θητεία του ναυτικού μού χάρισε μεγάλη εμπειρία πάνω στις τέχνες της θάλασσας. Είμαι πολύ υπεύθυνος άνθρωπος και παίρνω αποφάσεις αφού πρώτα ωριμάσουν καλά οι ιδέες στο μυαλό μου και όχι στα γρήγορα και επιπόλαια.
Τα τελευταία χρόνια ζω στην Αθήνα. Η προσωπική μου περιουσία είναι ένα διαμέρισμα και το 70% ενός αυτοκινήτου που το μοιράζομαι με την κόρη μου. Ο οποιοσδήποτε έχει την παραμικρή αμφιβολία για αυτά που δηλώνω τον καλώ από εδώ που βρίσκομαι να πάει να το ερευνήσει. Τα εισοδήματά μου από τη δουλειά όλων αυτών των χρόνων τα έχω επενδύσει στην εκπαίδευση των παιδιών μου για ένα καλύτερο μέλλον, όπως κάνει κάθε πατέρας, και όταν θα ολοκληρωθεί αυτό το σχέδιο, θέλω να αποσυρθώ από αυτήν που σε όλη τη διάρκεια της ζωής μου υπήρξε ο μεγάλος μου έρωτας, τη θάλασσα, με ευχάριστες όμως αναμνήσεις και όχι με τη θλίψη και τον πόνο που αισθάνομαι. Πέρασα τις ημέρες των Χριστουγέννων κλεισμένος σε ένα κελί μιας φυλακής, σε μια χώρα στην οποία δεν γνωρίζω κανέναν, μακριά από τα αγαπημένα μου πρόσωπα και με το στίγμα που θα με συνοδεύει σε όλη μου τη ζωή όπως και τη ζωή της οικογένειάς μου. Ένα στίγμα που λεκιάζει και αμφισβητεί την επαγγελματική μου ικανότητα και την αίσθηση ευθύνης μου. Θα ήθελα να ευχηθώ στους υπεύθυνους της κατάστασής μου να μη βρεθούν οι ίδιοι ποτέ στη θέση μου, να μην αισθανθούν τον πόνο, την αδυναμία και τη μοναξιά που υπομένω.
Πρόθεσή μου γράφοντας αυτό το γράμμα δεν είναι να προκαλέσω τη συμπάθεια προς το άτομό μου. Κίνητρο είναι η βαθιά μου επιθυμία να ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου τους ανθρώπους που μου προσέφεραν και μου προσφέρουν το ανιδιοτελές ενδιαφέρον τους, τη συμπαράσταση, τη ζεστασιά και την ανθρωπιά τους, αυτούς τους καταπληκτικούς ανθρώπους της Γαλικίας: τους ναυτικούς κάθε τάξης και βαθμού, την Ένωση Πλοιάρχων του Εμπορικού Ναυτικού, την Ένωση Μηχανικών του Εμπορικού Ναυτικού της Γαλικίας, την Ένωση των Πλοιάρχων του Εμπορικού Ναυτικού της χώρας των Βάσκων, την αντίστοιχη Ένωση της Γαλλίας, τους ψαράδες της Ένωσης Aetinape, τους καθηγητές, τις καθηγήτριες και τους μαθητές της σχολής Εμπορικής Ναυτιλίας της Λα Κορούνια, τη Διεθνή Ομοσπονδία των Εργαζομένων στις Μεταφορές, την καθηγήτρια Τερέσα ντε Σαντιάγκο, την καθηγήτρια μηχανικών Ναυτικού, Μπλάνκα Πάργκα από τη Μαδρίτη, τον κύριο Ρομέρο Φερνάντεθ. Ολους αυτούς που μου έστειλαν γράμματα για να με ενθαρρύνουν, να μου ευχηθούν για τα Χριστούγεννα (τους ανταποδίδω τις ευχές), αυτούς που μου έστειλαν τηλεγραφήματα, τον Τύπο, τους συντάκτες, τους χρονικογράφους που με στήριξαν με τα κείμενά τους και αυτούς που ζητούν την απελευθέρωσή μου.
Τις ευχαριστίες μου θέλω επίσης να στείλω στην Αστυνομία της Λα Κορούνια που κατά τη διάρκεια της πρώτης ανάκρισης, η συμπεριφορά των ανδρών της υπήρξε άψογη (αν και λόγω της νευρικότητας της στιγμής και της κόπωσης, η δική μου δεν ήταν το ίδιο καλή). Στους αστυνομικούς που με συνόδεψαν στις μετακινήσεις από τη μια στην άλλη φυλακή, για το υψηλό επίπεδο ανθρωπιάς που έδειξαν.
Επίσης θέλω να ευχαριστήσω τους φυλακισμένους και τους φύλακες της φυλακής του Teixeiro για τη συμπαράσταση και τη ζεστασιά με την οποία με περιέβαλαν στις πιο δύσκολες στιγμές της φυλάκισης και της μοναξιάς μου καταφέρνοντας να μου ανυψώσουν το ηθικό και την καταρρακωμένη αξιοπρέπειά μου ως ανθρώπινου όντος.
Το μόνο μου παράπονο και συγχρόνως η μοναδική απορία είναι πώς αφού δεν είμαι κλέφτης, ούτε δολοφόνος, ούτε έμπορος ναρκωτικών, ούτε τρομοκράτης, αφού τελικά δεν έχω διαπράξει κανένα έγκλημα (είμαι απλώς ένας ναυαγός και η λέξη έχει μεγάλη σημασία για εμάς που παλεύουμε με τη θάλασσα), τότε γιατί είμαι φυλακισμένος; Επιπλέον ρωτάω εκείνους που καταλαβαίνουν τους νόμους: δεν θα ήταν άραγε δίκαιο η εγγύηση που ζητείται να είναι ανάλογη με τις οικονομικές δυνατότητες του υποτιθέμενου ενόχου ώστε να κερδίσει την αποφυλάκισή του υπό όρους;
Βρίσκομαι στη φυλακή από τις 15 Νοεμβρίου του 2002, κάτι που θεωρώ άδικο. Ωστόσο, πιστεύω στη δικαιοσύνη αυτής της ζεστής, υπερήφανης και φιλόξενης χώρας που γνωρίζει καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη την έννοια της ελευθερίας. Αλλά πάνω από όλα πιστεύω στο υψηλό αίσθημα δικαιοσύνης αυτού του λαού που γνωρίζει πως έχω δίκιο και αφού το έχω θα μου το δώσουν αποφυλακίζοντάς με το συντομότερο δυνατόν».
Πάνω από όλα θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη από όλους όσοι ζημιώθηκαν ή επλήγησαν από την καταστροφή. Όμως θα ήθελα να τους κάνω
γνωστό πως προσέφερα το πολυτιμότερο αγαθό που έχει ο άνθρωπος, την ίδια του τη ζωή, παραμένοντας στο πλοίο μου (το οποίο είχε πληγωθεί σοβαρά) και προσπαθώντας με όλες μου τις δυνάμεις να αποφύγω την καταστροφή.Γεννήθηκα σε ένα μικρό νησί του Αιγαίου, την Ικαρία, στο πατρικό μου σπίτι που τ' αγκαλιάζει το κύμα, μόλις 100 μέτρα από την παραλία. Προέρχομαι από μια οικογένεια ναυτικών και αγαπώ τόσο τη θάλασσα όσο και τη ζωή μου, γι' αυτό και το δέρμα μου είναι ποτισμένο με αλάτι.
Έχω 44 χρόνια ενεργού υπηρεσίας, από τα οποία τα 32 ως καπετάνιος αποκλειστικά στο γκουβέρνο πετρελαιοφόρων από 60.000 έως 450.000 τόνων. Η μακρά θητεία του ναυτικού μού χάρισε μεγάλη εμπειρία πάνω στις τέχνες της θάλασσας. Είμαι πολύ υπεύθυνος άνθρωπος και παίρνω αποφάσεις αφού πρώτα ωριμάσουν καλά οι ιδέες στο μυαλό μου και όχι στα γρήγορα και επιπόλαια.
Τα τελευταία χρόνια ζω στην Αθήνα. Η προσωπική μου περιουσία είναι ένα διαμέρισμα και το 70% ενός αυτοκινήτου που το μοιράζομαι με την κόρη μου. Ο οποιοσδήποτε έχει την παραμικρή αμφιβολία για αυτά που δηλώνω τον καλώ από εδώ που βρίσκομαι να πάει να το ερευνήσει. Τα εισοδήματά μου από τη δουλειά όλων αυτών των χρόνων τα έχω επενδύσει στην εκπαίδευση των παιδιών μου για ένα καλύτερο μέλλον, όπως κάνει κάθε πατέρας, και όταν θα ολοκληρωθεί αυτό το σχέδιο, θέλω να αποσυρθώ από αυτήν που σε όλη τη διάρκεια της ζωής μου υπήρξε ο μεγάλος μου έρωτας, τη θάλασσα, με ευχάριστες όμως αναμνήσεις και όχι με τη θλίψη και τον πόνο που αισθάνομαι. Πέρασα τις ημέρες των Χριστουγέννων κλεισμένος σε ένα κελί μιας φυλακής, σε μια χώρα στην οποία δεν γνωρίζω κανέναν, μακριά από τα αγαπημένα μου πρόσωπα και με το στίγμα που θα με συνοδεύει σε όλη μου τη ζωή όπως και τη ζωή της οικογένειάς μου. Ένα στίγμα που λεκιάζει και αμφισβητεί την επαγγελματική μου ικανότητα και την αίσθηση ευθύνης μου. Θα ήθελα να ευχηθώ στους υπεύθυνους της κατάστασής μου να μη βρεθούν οι ίδιοι ποτέ στη θέση μου, να μην αισθανθούν τον πόνο, την αδυναμία και τη μοναξιά που υπομένω.
Πρόθεσή μου γράφοντας αυτό το γράμμα δεν είναι να προκαλέσω τη συμπάθεια προς το άτομό μου. Κίνητρο είναι η βαθιά μου επιθυμία να ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου τους ανθρώπους που μου προσέφεραν και μου προσφέρουν το ανιδιοτελές ενδιαφέρον τους, τη συμπαράσταση, τη ζεστασιά και την ανθρωπιά τους, αυτούς τους καταπληκτικούς ανθρώπους της Γαλικίας: τους ναυτικούς κάθε τάξης και βαθμού, την Ένωση Πλοιάρχων του Εμπορικού Ναυτικού, την Ένωση Μηχανικών του Εμπορικού Ναυτικού της Γαλικίας, την Ένωση των Πλοιάρχων του Εμπορικού Ναυτικού της χώρας των Βάσκων, την αντίστοιχη Ένωση της Γαλλίας, τους ψαράδες της Ένωσης Aetinape, τους καθηγητές, τις καθηγήτριες και τους μαθητές της σχολής Εμπορικής Ναυτιλίας της Λα Κορούνια, τη Διεθνή Ομοσπονδία των Εργαζομένων στις Μεταφορές, την καθηγήτρια Τερέσα ντε Σαντιάγκο, την καθηγήτρια μηχανικών Ναυτικού, Μπλάνκα Πάργκα από τη Μαδρίτη, τον κύριο Ρομέρο Φερνάντεθ. Ολους αυτούς που μου έστειλαν γράμματα για να με ενθαρρύνουν, να μου ευχηθούν για τα Χριστούγεννα (τους ανταποδίδω τις ευχές), αυτούς που μου έστειλαν τηλεγραφήματα, τον Τύπο, τους συντάκτες, τους χρονικογράφους που με στήριξαν με τα κείμενά τους και αυτούς που ζητούν την απελευθέρωσή μου.
Τις ευχαριστίες μου θέλω επίσης να στείλω στην Αστυνομία της Λα Κορούνια που κατά τη διάρκεια της πρώτης ανάκρισης, η συμπεριφορά των ανδρών της υπήρξε άψογη (αν και λόγω της νευρικότητας της στιγμής και της κόπωσης, η δική μου δεν ήταν το ίδιο καλή). Στους αστυνομικούς που με συνόδεψαν στις μετακινήσεις από τη μια στην άλλη φυλακή, για το υψηλό επίπεδο ανθρωπιάς που έδειξαν.
Επίσης θέλω να ευχαριστήσω τους φυλακισμένους και τους φύλακες της φυλακής του Teixeiro για τη συμπαράσταση και τη ζεστασιά με την οποία με περιέβαλαν στις πιο δύσκολες στιγμές της φυλάκισης και της μοναξιάς μου καταφέρνοντας να μου ανυψώσουν το ηθικό και την καταρρακωμένη αξιοπρέπειά μου ως ανθρώπινου όντος.
Το μόνο μου παράπονο και συγχρόνως η μοναδική απορία είναι πώς αφού δεν είμαι κλέφτης, ούτε δολοφόνος, ούτε έμπορος ναρκωτικών, ούτε τρομοκράτης, αφού τελικά δεν έχω διαπράξει κανένα έγκλημα (είμαι απλώς ένας ναυαγός και η λέξη έχει μεγάλη σημασία για εμάς που παλεύουμε με τη θάλασσα), τότε γιατί είμαι φυλακισμένος; Επιπλέον ρωτάω εκείνους που καταλαβαίνουν τους νόμους: δεν θα ήταν άραγε δίκαιο η εγγύηση που ζητείται να είναι ανάλογη με τις οικονομικές δυνατότητες του υποτιθέμενου ενόχου ώστε να κερδίσει την αποφυλάκισή του υπό όρους;
Βρίσκομαι στη φυλακή από τις 15 Νοεμβρίου του 2002, κάτι που θεωρώ άδικο. Ωστόσο, πιστεύω στη δικαιοσύνη αυτής της ζεστής, υπερήφανης και φιλόξενης χώρας που γνωρίζει καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη την έννοια της ελευθερίας. Αλλά πάνω από όλα πιστεύω στο υψηλό αίσθημα δικαιοσύνης αυτού του λαού που γνωρίζει πως έχω δίκιο και αφού το έχω θα μου το δώσουν αποφυλακίζοντάς με το συντομότερο δυνατόν».
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 27/01/2003
